Olaf, de beschermer

Thema: Afscheid nemen, verlies, eenzaamheid
Doelgroep: Middelbaar

De zwarte nacht schoof langzaam dichterbij.
'Het lijken wel kikkers, die de vuurvliegjes zomaar opeten en de nacht tot bij ons toveren' - dacht Olaf. Hij sperde zijn oogjes open en richtte zijn hoofd naar boven. De nacht voerde een laatste verwoedde strijd met de zon. Straks zal het donkere tapijt winnen en de wereld even stil leggen.
Olaf was moe en voelde zich ongemakkelijk. 'Wat wil je ook, al je op een handdoek moet liggen in plaats van op het malse gras van de weide? '
In zijn jonge leventje had hij best wel al wat meegemaakt. Maar zo een ongemakkelijke avond als deze - nee, dat had hij nog niet eerder gehad. Eerst die gekke dokter op bezoek en nu die kooi rondom hem.
Olaf miste zijn avondwandeling in de weide, van driekhoekspaal tot driehoekspaal, langs het hek heen. Zijn mama had eens gevraagd waarom hij dat steeds deed. Vragend en verbouwereerd had Olaf haar aangekeken. Hij had geprobeerd om de fierheid in zijn stem te verbergen en een beetje boos te antwoorden: 'ik moet toch kijken of alles ok is voor jullie, zodat de nacht niet gevaarlijk kan worden?'
Toen de nacht gevallen was, sloot Olaf zijn oogjes en dacht hij aan Stella en zijn mama.
Zouden zij ook aan hem denken?

Op en neer... op en neer... Stella had het moeilijk om stil te blijven staan. Toen haar moeder snauwde 'je maakt me zenuwachtig, blijf nu toch even staan', probeerde ze dat wel maar haar benen waren sterker dan haar zelf. En weer ging ze van de ene naar de andere kant de weide in. Ze miste haar maatje Olaf. Ze waren samen geboren aan zee, en ondertussen leefden ze al enkele maanden tussen het malse gras. De laatste dagen waren wat kouder geworden en gisteren, bij het vallen van de avond, had Stella gezien dat Olaf een beetje bibberde.
'He flauwerik' - ' doe eens je best om wat stoerder te zijn, je bent een ram én een schaap, die horen het niet koud te hebben!'
Olaf had haar eens flauw glimlachend aangekeken en was zich dan gaan nestelen naast de warmte van zijn mama. Lekker knus was niets voor Stella. Met haar temperament wilde ze de wereld veroveren, ontsnappen uit de weide (wat ze dan ook meermaals deed) en ontdekken wat de wereld buiten die draad zou kunnen betekenen.
Maar niet vanavond. Vanavond dacht Stella aan Olaf. Ze vroeg zich af of hij het koud zou hebben.

Mama Odette dacht aan Stella. Ze ergerde zich aan haar onrust en haar onherroepelijke drang om te bewegen. 'Je maakt me zo moe, Stella. Alleen maar kijken naar jou maakt me moe...' - zei ze stil maar ook vol bewondering. 'Had ik dat temperament maar' - mompelde ze stilletjes.
En ze dacht aan Olaf. Haar kleine Olaf...
Odette pinkte een traantje weg. Haar benen wogen zwaar onder haar grote lichaam toen ze langzaam rechtstond. Stella keek verrast haar richting uit. Het was niet mama's gewoonte om nog te gaan wandelen, zo laat op de avond.
Odette wandelde naar de verste uithoek van de weide. De driekhoekspaal - zoals Olaf die steeds noemde. En volgde met langzame tred de draad. Het duurde even voor ze de hele weide was rondgestapt.
'Slaap zacht kleine Olaf, ga maar rustig slapen. Alles is veilig hier' - fluisterde Odette stilletjes.

Olaf dacht aan Stella. En aan zijn mama. 'Beter wordt het niet' - bedacht hij met een zucht. Oh zo moe sloot hij zijn kleine oogjes. Hij had genoeg beschermd. Het was tijd om zachtjes weg te gaan.